Benim Baban... Şiiri - Hüseyin Türkmen

Kıskançlıkla dolu yüreğim sana karşı, azbuz değil ölesiye
Minicikti ellerin avuçlarımda düşünsene
ve göğsümde uyumayı severdin
saatlerce hiç kımıldamazdım uyanırsın diye
Bir öksürmenle dünya başıma yıkılırdı korkardım
dağları un ufak etmek gelirdi içimden,
Daha neler neler birbilsen.
İşte böyle sevildin sen, böyle büyüdün
Belki böyle büyüdüm bende
seni canım kızım diye severken
Ve işte bu yüzden kıskanırım seni…

Kıskanırım seni, sana aşık deli gibi seven yürekten
Kıskanırım seni, canın yanar diye emzirdiğin bebekten
Kıskanırım seni, başucunda bekleyen kutsal melekten
Kıskanırım seni, bana evlat diye veren Yüce Kudret'ten
Sakın sorma kimsin diye, benim kızım, benim baban.

Kıskanırım seni, buğday olsan sarındığın başaktan
Kıskanırım seni, saçlarını aydınlatan göz alıcı ışıktan
Ayağına takılır diye korkarım yolundaki kuru yapraktan
Ölsem gitsem haykırırım canım kızım diye
sesim gelir topraktan
Sakın sorma kimsin diye benim kızım
benim BABAN...