Benim Babam Gitti Şiiri - Ali Şafak Balı

Benim babam gitti
İki bin yirmi bir yılının
Bir Aralık gününde
Kış ortası bir yaz gecesi gitti

Fedakar babam gitti
Bir ömür bin bir cefa çekti
Dişiyle tırnağıyla kazanıp biriktirdi
İflah olmaz cömertliğiyle gitti

Derman babam gitti
Beslendiğimiz damar, yaslandığımız çınardı
Bilirdi hep, hangimizin ne derdi vardı
Ah, ilelebet dermansız bıraktı da gitti

Onurlu babam gitti
Gün be gün eridi, güçten düştü
çaresizce izlemek, ah, ne güçtü
Yine de yıkılmadı, kalktı yürüdü de gitti

Sevgili babam gitti
Volkan gibi patlayan öfkesiyle
Umman misali tükenmez merhametiyle
Sevgi dolu yüreğiyle, son kez sustu ve gitti...