Bir adam vardı
Hesapsız kitapsız bana gelen
Cebindeki üç beş kuruşu
Hesapsız kitapsız bana veren
Bir adam vardı
Hesapsız kitapsız yardım eden
Her şeyini kaybetse bile
İnsanlığını hiç kaybetmeyen
Bir adam vardı
Hesapsız kitapsız hayır yapan
Ölüm pahasına olsa da
Son nefese dek insan olan
Bir adam vardı
Hesapsız kitapsız beni seven
Kalbini yüz kere kırsam da
Bir an düşünmeden affeden
Bir adam vardı
Her şeyi ile adam gibi adam
Her zaman gurur duyacağım
Çünkü o adam benim babam
Kayıt Tarihi : 16.11.2014 16:45:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
16 Kasım 2014, Kırcaali
Tebrikler güzel şiir anlatımı
şiir akışı vede okunuşu
okyucusunu yormayan
oldukca etkileyici bir paylaşım olmuş
başarılayın devamını dilerim
En büyük değerlerimizin sıralamasını Cenabı Hak şöyle emretmiş. Önce ALLAH C.C.Sonra Peygamber, S.A.V. Sonra Ana sonrada Baba. Peygamber efendimiz s.a.v. Buyurmuş,ki Anası ve babası hayatta iken cenneti kazanamayan adamın aklına şaşarım.Siz bu güzel şiirinizle o değerlere gerektiği değeri vernişsiniz. Çok güzel bir şiir olmuş Tebrik ediyorum.
İçimi acıttınız, hemde çok:(
Baba özleminiz daha tam düzenlememekle beraber bu şiirin hayata geçmesine vesile oldu. Ne diyim bilemedim
teşekkür mü, tebrik mi? HER İKİSİDE ...
İçimden içimi acıtan her davanın
İnfazı okunan şifresi unutulmuş kasasıyım
Müebbet yorgunu babamın resmini çiziyor
Ağlayan duvarlarım!
Her sabahın salasında ellerim semaya açık,
Damlayan çam reçinesinde saklı bir kehribar imamesinde
Büyük bir inşirahla annemi çekerim...
Dedim ya;
Çocukluk heyecanımla,
dört yıla sığdırmıştım babalık duygusunu
Bir kırk sene daha bekledim
Baba olurken bile avutmak için kendimi
Uyumadan önce bir gün gelip sevecek diye beni
Halbuki babamdan hiç dinlememiştim
Annem anlatmazdan evvel uzun kış gecelerinde
Büyüleyen hayat öykülerini…
Ben;
Geleceğin endişeleriyle yoğrulmuş
İzahı mümkünsüz “keşkelerle” dolu bir geçmişten geliyorum
Gözlerimde buğu
Bahtım; esmer tenimden kara
Düşlerim; fizandan öteye sürgün
Çölde vaha hayaliyle,
Ben hayatta en çok annemi çaresizliğimde sevdim
Hani Şair der ya;
“Ben hayatta en çok babamı sevdim”
Ben en çok o herkesin kahramanı babama benzerim
Halbuki, özlem yüküydü babam bana
Annemse yürek serinliği
Beni doğururken çektiği sancı sancıyor içimde
Onun için ben de hayatta en çok annemi sevdim…
ŞÜKRÜ AKTAŞ
kalemine sağlık arkadaşım. Sevgiler.
TÜM YORUMLAR (11)