Benim Babam Şiiri - Canan Özanaç

Ben daha küçücük bir çocukken
Babamın gülüşünde gördüm adamlığı..

Ve bir daha hiç bir düşte tanımadım,
Gülüşünde bile adam olanı.

Kelimelerin kifayetsiz kaldığı anlar vardır ya.
İşte o anlardan biri bu an.

Nasıl anlatılır ki?
Koskoca bir dağ olan bu adam...
O benim babam....

Gönlü bulutlardan özgür,
Yüreği, ocaklardaki kül.
Bir ömür başımdaki çatı,
Sırtımı yasladığım koca çınar;

Nasıl anlatır ki?
Koskoca dağ olan bu adam,
O benim babam...

Çoktandır özledğim, ninnilerle uyumayı,
Basınca gıcırdayan yerlerdeki tahtaları,

Sabahları hışırtısı gelen buğday seslerini,
Birde, gülünce bıyıklarının yanındaki çukurları..

Bugünlerde karlar yağmış saçlarına,
Biraz da çizgiler düşmüş artık gözlerinin etrafına..

Yaşlılık değil sakın yalnış anlama..!
Çınarlar yıllar geçtikçe heybetlenir...

Heybetinle, gölgen olsun yanımda,
Dünyanın tüm kahırları bana vız gelir..

Gözlerimdeki bulut;
İçimdeki umut,
Arkamdaki koskoca bir dağ:
Nasıl anlatır ki?
O benim babam..