Benim Babam…. Şiiri - Haydar Demoğlu

Bu benim babam;
Adı Hüseyin Demir’di
Lakabına jilet Hüseyin derlerdi.
Ayakkabı boyacılığı ile yedi nüfus besledi,
Erzurum’da bir gecekonduda,
Günü günde, günlük yaşardı,
Yarına Allah Kerimdir derdi.
Çok sinirli, çok asabiydi,
Bazen annemi,
Bazen biz çocuklarını tokatlayıverirdi,
Ama Allah var;
Merhameti de çoktu,
Bizi de muhannete muhtaç etmedi.
Bu benim babam;
Çok misafirperverdi,
Misafiri yün yataklarda yatırırdı,
Çocuklarını, çekyatlarda, sedirlerde
Tabi yetmiş-seksenli yıllarda,
Gelenek, görenek böyleydi.
İş dönüşü, mutlaka bir kahvehaneye uğrardı,
Her zaman değil,
Düğünde seyranda içkisini de içerdi,
Aşırıya kaçmaz dozunu bilirdi,
Evine hiç sarhoş gelmezdi,
Halay çeker, türkü söylerdi,
Ayakkabı boyacısıydı ya!
Ayakkabılara fırça sallar, bizi de sözle fırçalardı.
Dışarıya karşı âdete bir melek ti,
İçeride rüzgâr gibi, deli poyraz gibi eser, gürlerdi.
Benim babam;
Gençliğini dolu dolu yaşadı,
Fakat eline, diline, beline sahip bir insandı.
Dürüst ve namuslu kişiliğiyle…
Biz çocuklarına hep örnek oluverdi.
Bize bıraktığı, bırakacağı, mirası, eseri de buydu.
Hey gidi babam, benim babam…
Yedi nüfusa bir Hüseyin’idi