Benim Babam Şiiri - Hasan Salih Küçük

Bin dokuzyüz kırkbeşte,geldi dünyaya
Nice bir mutluluk,doldu gecekonduya
Henüz altı aylıkken,veda edip babaya
O şefkâtten mahrum,büyümüş babam.

O yıllar ki,bir tabak aştı konan sofraya
Amca,dayı kapısında koştu dağa,tarlaya
İş-güç yüzünden,fırsat yoktu,molaya
Gençlik çağını,harap eylemiş babam.

Bayramlar manasız,arefeler hüzünmüş
Dul kalan anacığı,onu pek çok severmiş
Çıksada talipliler,oğlunu bırakmamış
Dinlemiş ana sözü,asi olmamış babam.

Yaş otuzu bulunca.bahtı açılmış birden
Açılmış tüm kapılar,kurtulmuş fakirlikten
İşine sadık olup,kopmamış dürüstlükten
Dört evladı büyütmüş,helâl rızıkla babam.

Cömerttir herkeslere,akrabayı pek sever
Sıkıntıda olsa dahi,yüzü daima güler
Dara düşen olursa,müşkülünü halleder
Anda Eyyüp sabırı,komşu düşkünü babam.

Her nerede görsem,elerinden öperim
Dilerim ki,Mevlâdan,huyuna bezenirim
Salih der babacığım,kafi gelmez sözlerim
Rabbim ömürler versin,esen kal babacığım.