Benim Babam Şiiri - Yılmaz Türkyılmaz

Herkes sever babasını,
Ama bakın!
Benimki sevilmeyecek gibi değil ki;
Sözü sohbeti hoş,
Eşi dostu bol,
Kapısı, kucağı açık,
Gönlü gözü toktur benim babamın…

Akıl hocasıdır çıkılmaz işlerin,
Gençliğinin yenilmez güreşçisi,
Yiyip yedirmeyi seven,
Her mevkiden, her yaştan,
Türkmenden, Azeriden, Çerkezden, Lazdan, Dadaştan,
Eskişehirden, İzmirden, Kahramanmaraştan,
Elden, hemşeriden, kardeşten
Arkadaşı, yareni çoktur benim babamın…

İncili Çavuş gibi hazır cevap,
Cevherini satabilen,
Bilgisi kadar sözü sohbeti hoş,
Mal, mülk, şahşaha, hepsi boş!
Onun yanında tüm canlılar,
Özellikle de İnsan kıymetli.
Saygılı, sevgili,
Hürmetlidir benim babam…

Farketmez akraba falancı, filancı,
Yerli, yabancı yada Almancı,
Köyden, kentten, başka devletten,
Askere giden,
Gurbetten dönen,
Doktora gelen,
Hükümete işi düşen hanemize gelir önce.
Konuk olur gönlünce.
Kiminin babasıdır, kiminin dayısıdır!
Kimbilir kaç öğrencinin velisi,
Kaç garibin su elektirik abonesi,
Kiminin toy başı, kiminin kirvesi,
Hürmetini eksik etmez akıllısı delisi,
Farklı bir yapıdadır benim babam…

Belâlıların öteye kaçtığı,
Saz Âşıklarının keyifle atıştığı,
Vekillerin ayakta karşıladığı,
Çoğu insanın olmaya çalıştığı,
Muhteşem bir kişiliktir benim babam…

Evine, yurduna aşkla bağlıdır,
Dertliyle dertlenen bağrı dağlıdır,
Her daim dilleri Hakkı çağırır.
İnsanlık aşılar bize; geleceğe umut!
Gösterişten uzak,
Giyimi kuşamı kıyak,
Yavaş yavaş düşerken ak,
Saçının bir teli olsam babamın…

Mezarından dirilen şehidin torunudur,
Hem Türk eridir,
Hem Yol oğludur.
Abartmış olmayayım Allahın kuludur!
Ağlar, güler,
Bir insanoğludur benim babam…

12.07.1981 / ESKİŞEHİR
(SEVGİ SAVAŞÇISI adlı kitabından.)