Benim Babam... Şiiri - Kazım Doğan

Benim babamın bir kamyonu vardı,
Hep alacakaranlıkta yola çıkardı,
Alın teriyle kazanırdı, kazancı helaldi,
Gözleri yorgun düşer, bize hep dalgın bakardı...

Benim babamın kırık bir kemanı vardı,
Tellerine dokunur, bize fasıllar çalardı,
Büyülerdi şarkıları, etkileyici bir sesi vardı,
Bizi etkilerdi şarkıları ama, annemi bir başka yakardı...

Öğütlerdi, başkasının malında gözünüz olmasın derdi babam,
Hepimiz onun yolundayız, evimize girmedi o yüzden hiç haram,
Dert etmem cebimde bir ekmek alacak kadar olmasa da param,
Çünkü olumsuzlukları düşünerek sağlığını kaybetme derdi babam...

Babamızı sene bin dokuz yüz doksan sekiz şubatında kaybetmiştik,
Ölümü ani olmuştu, o yüzden uzun süre kendimize gelememiştik,
Yokluğu bir başka acıtmıştı içimizi, onun gölgesini özlemiştik,
Ah be babam, daha yaşın altmış yediydi gör sensiz ne hallere geldik...

Arada bir kırmızı kamyonun ile rüyalarıma giriyorsun,
Beni alıp kum ocaklarına götürüp yaşıtlarımda güreştiriyorsun,
Kendi ellerinle bana domates, soğan, ekmek yediriyorsun,
Ah be babam, bu rüyalar ile kendini daha da özletiyorsun...

Oysa seni ne çok seviyormuşum babam, sen ölünce anladım
Seni götürdüklerinde evden tabutla, kırıldı kolum, kanadım,
Zira kısa yaşamında seni hiç üzmemiştim ama,
İçimde uktedir hala Sağken sana babam diye sarılamayışım...

Bugün babalar günü, mezarına uğrayacağım,
Taşını öpüp, toprağını hasretle okşayacağım,
Gözümde birikti yaşlar, kızma bana ağlayacağım,
Seni unutmak ne mümkün baba sonsuza kadar hep anacağım...

Kazım DOĞAN
20.06.2009