Benim Babam Şiiri - Veysel Çırak

Bir duayendi bir âlim'di sanki
Sevgi dolu aşk dolu gibi
Herkesi sever herkesi sayardı
Ama ençok kendi sevilir ve sayılırdı

Akıllıydı hep dogru konuşurdu
Aklını dogru yerde dogru zamanda kullanırdı
Bizlere herşeyden önce insan olmayı ögretti
Ama çocuk yaşta yetimde bırakıp gitti

Kardeşim küçüktü anlamazdı
Ama babamı görünce sevinçten duramazdı
Ben yedi yaşındaydım iyi hatırlıyorum
Onun içinde babamı herşeyden çok seviyorum

Düşünürdü herşeyi vede çok şeyi
Düşünürdü bizi ve gelecegi
Yalan söylemez yanlış yapmazdı
Belkide bunun için çok seveni vardı

Böyle olsun istemezdi
Böyle bir sonu hiç düşünemezdi
Bize böyle bir acıyıda çektirmezdi
Babam olsaydı böyle olmazdı

Bir motoru vardı bizi gezdirir
Şiirleri vardı bizi düşündürür
Bizi bir sevmesi vardı hep güldürür
Acı bir sonu oldu bu bizi öldürür

Bizler ufaktık sadece ağladık
Hele kardeşim anlamadıgı halde ağladı
Tabiki annem onun içi içi yanıyordu
Ağlamaktan gözlerine kan oturmuştu sanki

İnanmak çok zor böyle bir sona
Alışmak çok zor senin yokluguna
İnan lanet ediyorum öldügün güne
İnan baba seni çok seviyorum diye

Haberi olmayan dostları sordugunda
İçim dügümlendi gözlerim doldu
Diyemedim onlara babam öldü diye
Ama onlar anladı gözleri iki çeşme

Yaşlı bir amca vardı cenazede şöyle dedi
Bir ATAM'a birde sana çok agladım evlat
Bu söz içime oturdu benim
Bu söz bana babamın kim oldugunu ögretti

Babam diye degil bu sözler
Adam gibi adam oldugu için bu dizeler
Öldügüne kimse inanamadı
Öldügün gün inan bütün mahalle ağladı

Hüzünlü şarkılar içime dokunur
Duygusal şirler kanımı dondurur
Baba diyen birini görsem içim burkulur
Baba senin yoklugun inan ölümüm olur

(MERZİFON 23,02,2005)