Benim babam Şiiri - Erdal Çoban

denizi tanımamış iklimlerden geldim ben
kurak kurak geçti ilk çocukluğum
kar üstünde kartopu oynamak değildi hüneri babamın
kar üstünde ekmek kazanmaktı amacı
kayağı zevk için yapmazdı köydekiler
kızağı zevk için sürmezdi babam
sancısındaysa bir kadın yeni bebeğinin
ya da fatihasına yakınsa bir amca
karda boran da gitmesi gerekse merkezdeki bina ya
babam götürür
donmak pahasına
benim babam yakışıklı
benim babamın yüzü güneş yanığı
benim babam donmuş
dediler ki ölmüş...

bakışında gömüldü annemin
aldı bizi eteğinin altına
çok kalmadık ayazda

güzel izmir
güzel şehir
kar yok
soğuk yok
babam yok! ! !

denizi ilk kez gördüm burada
sonra martıları
sonra tane tane heceledim Alaybey vapurunu
bizim kızaklara benzer bir şey koymuşlar körfeze
kaçar kaçar giderim
kızagım izmir, babam gibi son hız körfeze giderim
sonra batar gemiler
gece olur
annem gelir eve yorgun
elleri nasırlı
saçları perperişan
annem saklanır odalar da
ağlar ağlar
izmire yağmur yagsın isterim
izmir de ağlasın isterim
o hep bize güler....

babam gelir aklıma sakalları donuk
elini tutarım
yapışır ellerime elleri
sıcaklığı yok baba elinin
sonra bırakıp gideriz
bir kaç metre aşağıya
kara gömdüler onu
toprak olsaydı keşke

benim babam yakışıklı
izmiri görmedi hiç
benim babam öldü
seninkisi öldü mü?