Benim Babam Şiiri - Yavuz Değirmenci

Benim babam mert oğlu mert adamdı Şeref’ti adı, şerefi de tamdı
Yiğitti,mangal gibiydi yüreği
Çelik gibi bükülmezdi bileği

Coşkun suda tuttunduğum daldı O
Şefkatine uzandığım, eldi O
Konuştukça ballar akan dildi O
Sırtımı hep yasladığım dağdı O,
Ruhumu hep beslediğim bağdı O

O; Kafkas yürekli çerkez oğluydu
Şeyh Şamil torunu yüce dağlıydı
O; gönülden gönüllere seslenen,
O; hakikat için hakka yaslanan
O; yudum-yudum sevgiyle beslenen
DEĞİRMENCİ’lerden bir doğuluydu