Benim Annem Çilekeş Annem

Anlatırdı uzun kış gecelerinde,
Beni nasıl zorluklarla büyüttüğünü.
Bazen dili boğazına tıkanır,
Gözleri yaşarırdı benim annemin.

Aslında çok da derdi yoktu,
Yaşamaktan başka.
Bir benim bir de kendi karnını,
Doyurmaktan başka benim annemin.

Ne hesap bilirdi bakkal usulü,
Ne hesabını sorardı hakkını yiyenden.
Ne şehir görmüştü ne kasaba,
Ne medeni insandı benim annem.

Çalışır yorulmadan, yılmadan,
Çayını bile kaygısından,
Yarım içer ve sonra,
Uyur kalır yorgunluktan benim annem,

Kin,nefret,riyakarlık bilmez,
Çok da gülmezdi hani.
Tek derdi çilekeş annemin,
Allah rızası için yaşamaktı.

Sessizdi, susardı, ağlardı,
Gücüne giderdi iftiralar.
Yüreğimi dağlardı göz yaşları,
Karanlık gecelerde ağlarken benim annemin.

Bana çok şey öğretirdi,
Namus, edep, ahlak.
Çalmadan, çırpmadan yaşamak,
Ne büyük şerefiydi benim annemin.

Anadolu kadınıydı,
Ekindi, buğdaydı, emekti.
Saf, ter temiz kalpli,
Bir melekti benim anem.