Benim Anayurdum Yanık Bir Çocukluktur ...

Benim Anayurdum Yanık Bir Çocukluktur..

Ben çocukken kimse duymadı sesimi.
Gülüşümün altına sakladım ağlamayı,
Kimse bilmesin ne çok eksildiğimi.
Büyümek zorundaydım
büyümek dedikleri şey,
susmayı öğrenmekmiş meğer.

İnsanın anayurdu çocukluğudur derler...
Ben o yurttan sürgün edildim yıllar önce.
Ne dönebildim geriye,
ne unutabildim kalanları.
İçimde hâlâ,
çatısı yıkık bir gece var.

Bir kere bile başımı dizine koyamadığım anneme
bin kere sarıldım rüyamda.
O hep başka yerlere baktı,
ben hep başka şeylere sustum.
Biz birbirimize hiç denk gelemedik anne.
Senin varlığın yokluk gibiydi,
benim yokluğum suskunluk gibi...

Şimdi kime anlatsam,
"geçmiş geçmişte kaldı" diyorlar.
Bilmiyorlar,
benim içimde geçmiş hâlâ kanıyor.
Bir çocuk ağlıyor hâlâ,
dizleri yara, üstü başı yırtık,
ve kimse eğilip sarmıyor onu.

Ey içimde hiç büyümeyen çocuk,
kaç kere sustun da içimden bir şeyler öldü?
Kaç kere affettin, kaç kere yutkundun,
ve her seferinde biraz daha azaldın farkında olmadan?

Ben seni koruyamadım.
Ne zaman ağlasan, “bir şey yok” dedim,
ne zaman üşüsen, “geçer” dedim.
Sana hep geçer dedim.
Ama geçmedi.

Ben seni o kalabalıklarda yalnız bıraktım.
Korktuğunda sarılacak kimse olmadı,
ben bile,
Ben bile senin yanında durmadım.

Şimdi ne zaman aynaya baksam
gözlerinin ardında bir çocuk oturuyor hâlâ,
küsmüş, darılmış, susmuş…
Beni izliyor
ve hâlâ affetmemiş.

Ey çocukluğum,
biliyorum, senden kaçtım.
Çünkü seninle yüzleşmek;
yokluğu, sevgisizliği, eksikliği kabullenmekti.
Ve ben o kadar güçlü değildim.

Ama artık susma.
Varsa içinde kalan bir çığlık,
bas bağır.
Korkma.
Bu defa yanındayım.
Bu defa seni bırakmayacağım.

Her yara geçmez,
ama kabuk bağlar.
Ve kabuk da bir hatıradır
“Burada canım çok yanmıştı.”
diye fısıldayan sessiz bir mezar taşı...

Ben seni artık içimde taşıyacağım, çocuk.
Yaralı da olsan,
eksik de,
ağlamaklı da olsan…
Sen bensin.
Ben de sen

Kimseye anlatamadığım
tüm o suskunluğu,
şimdi dizelere saklıyorum.
Bir gün biri okur da
“ben de böyleydim” derse,
yalnızlıklarımız birbirine omuz verir.

Ben anayurduma dönemem belki,
ama o yurdun harabelerinde
bir çiçek yetiştirebilirim.
Adını “yine de sevdim hayatı” koyarım....

S.k.