Benim Anam Şiiri - Osman Ergün

Mıktad’ın kızıydı benim anam,
Otoriterdi;
Evde o’nun sözü geçerdi her zaman.
Bütün işleri çekip çevirir, karışmazdı babam.
Bağırır, kızardı hatta bizi döverdi zaman zaman.
Güzeldi;
Dağ gibiydi, sanki sultandı.
Güzelliği dillere destandı.
Fidan gibiydi, gülünce güller açardı,
Yüzü ay gibi, saçları simsiyahtı.
Çalışkandı;
Sabah ezanıyla kalkar işe başlardı.
Bir dağdan sebze toplar,
Öbür dağda çalışanlara yemek yapardı.
Bizim kedimiz vardı,
Köpeğimiz, atımız, davarımız vardı.
Tavuklarımız, ineklerimiz vardı.
Onları besler, ineklerin sütünü sağardı.
O’na aitti tamamının tımarı.
Hepsine anam bakardı. Çok çalışkandı.
Sekiz kardeştik, bize çorba yapardı.
Çorbayı tabaklarla getirmez,
Sofraya leğenle koyardı.
Sekiz kaşıktan biri iner biri kalkardı.
Çamaşır vardı, bulaşık vardı, dam tokaçlardı.
Benim anam çok çalışkandı.
Cefakardı;
Okula giderdik, harçlığımız ondandı.
Yırtık çorapları o yamardı.
Ekin biçer, bağ kazardı
Bir işi bostansa diğeri harmandı.
Usanmazdı; koşardı... koşardı.
Anam çok cefakardı.
Dindardı;
Dini bilgisi zayıf, bildikleri babadan kalandı.
Ama her sabah, ezanla kalkar,
Başucunda duran beyaz tülbentini
Başına sarıp, namazını kılardı.
Anam, Rabbine çok yalvarırdı.
Saçını süpürge etmek derler ya
Anam için söylenmişti adeta
Çileliydi anam;
Bir gün attan düştü, başının üstüne
Duymaz oldu, görmez oldu bir süre.
Dediler ki, ur oluşmuş beyninde.
Gezdi acıyla hastane hastane.
Ameliyat edip ur’u aldılar. İyileşti bir süre
Ama olmadı. Kurt girmişti bir kere.
Yıl ikibinbeş, yetmişsekiz yaşında bir nine.
Hastalık ilerlemiş, nüksetmiş yine.
Anam az görüyor, bir günde on adım yürüyor.
Ağlıyor, sızlıyor, çok üzülüyor.
Rabbim elden ayaktan koyma diyor.
Artık ölsem de kurtulsam diyor.
Ah benim anam, çileli anam gün görmeden gidiyor.
2005/Ankara