Benim Anam Hiç Gülmemiş Şiiri - Aydın Ahmet

Bin dokuz yüz kırk dokuz da
Anam doğmuş bir yoklukta
Küçük bir kentte, Bozkır'da
Benim anam hiç gülmemiş

On dördünde gelin olmuş
Türlü borçlara gark olmuş
Daha henüz bir çocukmuş
Benim anam hiç gülmemiş

Yalın ayak başı açık
Kimi büyük kimi küçük
Kolay değil altı çocuk
Benim anam hiç gülmemiş

Baba evinde varsılmış
Koca evinde sarsılmış
Yokluk ipiyle asılmış
Benim anam hiç gülmemiş

Tarlalarda ekin biçmiş
Suyu testilerden içmiş
Dünyasını gelip geçmiş
Benim anam hiç gülmemiş

Bıkmamış aynı azıktan
Soğan ekmekle katıktan
Kırktan sonra hastalıktan
Benim anam hiç gülmemiş

Çocuk olmuş oynamamış
Bir gün rahat uyumamış
Üstüne güneş doğmamış
Benim anam hiç gülmemiş

Onun hayatı hep çile
Sabırıyla düşmüş dile
Atmış üç yaşında bile
Benim anam hiç gülmemiş

Evi barkı talan oldu
Evlatları nalân oldu
Göçtü gitti yalan oldu
Benim anam hiç gülmemiş