Benim Anam Şiiri - Derya Avşar

BENIM ANAM

Ellerim üşüyünce, nefesiyle ısıtıyordu benim anam
Acıktığımda, lokmasıyla besliyordu beni anam
Hastalandığımda, gece boyu duruyordu baş ucunda
Giymiyor, giydiriyordu benim anam

Gurbette düşsem, hasret ile yolum gozluyordu benim anam
Benim anam anadolu kadınıdır
Yokluk görmüş, çile çekmiş, şiddet görmüş...
Kıt kanaat yirmi nüfus bir arada geçim etmiş...
Elti, kaynana, kayınpeder, kayınlar ve görümcelere hizmet etmiş benim anam

Hazır sofra görmemiş, sofra kurmuş
Un görmemiş ekmek pişirmiş
Entarisini elleriyle dikmiş
Ne makine görmüş ne otomotik süpürge
Saçını süpürge etmiş evine
Her haksızlık üzerine cöktüğünde
Üstelik koca dayağı yediğinde
Yüzü gözü kan içinde şiştiğinde
Kızılcık şerbeti içtim
derdi benim anam

Yüzüne makyaj sürmemiş
Tenine parfüm sıkmamış
Teri ilaç gibi kokarmış
Yüzü gibi yaşamıda doğalmış
Saçlarına boya vurmamış
Ak dusen saçlarına kına yaparmış
Tırnağı takma değil toprak kazarmış
Hayata borçlu sanarmış benim anam

Anam, güneşten önce kalkardı
Tezek toplar soba yakardı
Kazaları yemler, inekleri sağardı
Davarı suya salar, bugday toplardı
Omuzlukla çeşmeden su taşırdı
Yemek yapar yirmi kişinin çamaşırını yıkardı
Şimdi herşey otomotik olmuş
Anaların kucaklarıda buz tutmuş
Çocuklar üşüyor, analar duymuyor...
Tek çile çeken meğer benim anammış..
10 Mayıs 2020