Benim Anam Şiiri - Mustafa Zincirkiran

BENİM ANAM

Ben anama çok bağlıydım.
Bütün çocuklarda olduğu gibi
Ama ben daha çok bağlıydım anama.

Çocuklar ilk dünyaya geldiklerinde
Hatta ilk birkaç aylarda anasının
Ayrı bir canlı olduğunu bile bilmezlermiş
Sonra anasının kendisinden ayrı
Bir varlık olduğunu
Yani anası olduğunu fark ederlermiş.
Onu çok sevse de bazen çocuklar
Analarına sitem ederlermiş
Ama ben çok bağlıydım anama.

Onun bir parçası olduğu
Vücudundan/canından peyda olduğu
Dokuz ay karnında, iki yıl kucağında/sırtında ve
Ömür boyu da kalbinde/gönlünde taşıyan
Anaya hiç sitem edilir mi?
Âlemlere rahmet Peygamberi
Efendimiz’in “Öff bile demeyiniz” tavsiyesine
“Cennet onların ayakları altındadır” müjdesine rağmen
Hiç sitem edilir, yüz ekşitilir mi?
O güzelim ana diye çağrılan meleklere
Dünyanın değil dünyaların en güzel anasına
Sitem edilir mi?
Dedim ya ben çok bağlıydım anama.

Evin en küçüğüydüm
Kız gibi yardımına koşardım anamın
Elli yaşına yakınken doğurmuş beni
En büyük abim bir hafta küsmüş anama
Bu yaşta bebek olur mu diye.
Belki ondandır
Ben çok bağlıydım anama.

Rahmetli babam da çok sevdi beni
Ağabeylerim, ablam yengelerim
Tam bir ana kuzusu olmuşum ona
Diğerlerine de sevilecek bir bebek.
Ama ben bir başka bağlıydım anama.

Ölmüştü seksen üç yılında rahmetli anam
Adettendir helva yapılacak.
Ama helva undan mı irmikten mi?
Herkes bir şeyler söylüyor
Ogün ki evimizin kapı önünde
Rahmetli halam, ablam ve Perihan ablalar.
Abim gil ablam ve yengemler
Daha nice hizmeti kendisine şiar edinmiş
Diğer büyüklerimizle birlikte.
İşte tam o anda elimde olmadan
Etrafıma öyle bir bakındım ki
Anamı aradım gözlerimle
Ona soracağım yapılacak helva
İrmik mi olsun yoksa undan mı?
Ölü helvasını kendisine sormak
Ne tuhaf değil mi? Hem de mantık dışı.
Ama ben anamın fikrini sormadan edemezdim
Ona sormalıydım
Çünki, ben çok bağlıydım anama

Baktım…
Aradım gözlerimle anamı…
Bulamadığım gibi niye etrafıma baktığımı da
Kimselere söyleyemedim.
Zaten fark etmediler bile
Şu an ve hatırladığım her an olduğu gibi
Boğazım düğümlenmişti.

Şimdi yerinde olmayan
Ogün ki tek odalı evimizin kapı önünde
Adeta dondum.
O ânı ben yaşadım.
Yalnız kendi içimde yaşadım.
Kendimle yaşadım.
Geçen saniyeler, yıllar gibi geldi bana…
Kimseyle paylaşamadım
Hep boğazım düğümlendi ve
Gözlerim buğulandı.
Şu anda olduğu gibi.
Anlatmak için kendimi zorladığım oldu ama
Ya hiç başlayamadım anlatmaya.
Ya da yarım kaldı
Bir türlü anlatamadım.
Çocuklar gibi koca sesimle
Ağlamayı bir türlü beceremedim gitti.
Utandım paylaşamadım kimseyle.
Anlatırken ağlamaktan utandım.
Evet, ben çok bağlıydım anama.

Hani, bir hanımefendi
Evindeki yardımcı kadınla
Hazırlanan pastayı okula gönderirken
“Okuldaki en güzel çocuğa” vermesini
Kendisi için en güzel olana
Yani kendi çocuğuna verilmesini
İma etmiş ama
Yardımcı kadın bu “en güzel çocuk” lafına takılıp
Kendisi için en güzel olan,
Aynı okuldaki kendi çocuğuna verince
Sitem eden hanıma
Kendisi de bir ana olan yardımcı kadın
“Ama bana göre, en güzel çocuk benim çocuğumdu
O yüzden ona verdim.” diyerek
Her ana için çocuğunun
Ne kadar özel olduğunu anlattığı gibi
Herkesin anası en sevimli
En iyi ve cennete lâyık bir melek,
Biliyorum.
Ama benim anam benim için çok özeldi
Benim anamdı.
Evet, çok bağlıydım anama.

Anasını seven her evlat gibi
Ben de çok sevdim anamı
Hâlâ çok seviyorum…

Saygı bütün analara
Sevgi onlara
Rahmet ve cennet
Tüm analara…
21.04.2010