Benim Anam Şiiri - Yüksel Çelik

Koyununa, kuzusuna,
Kıyamaz ki benim anam.
Onlar ile mutlu olur.
Kıyamaz ki benim anam.

Mor koyunu, kara kızı,
Canı yanarsa da bazı,
Bıktı Kıştan, bekler Yazı,
Kıyamaz ki benim anam.

Kuzusuyla sohbet eder,
Bütün dertleri de biter,
Çocuğundan daha beter,
Kıyamaz ki benim anam.

İneğinin adı sarı,
Özlemle bekler Baharı,
O çok sever hayvanları,
Kıyamaz ki benim anam.

Kedisini, köpeğini,
Bükemezsin bileğini,
Ot doldurur mereğini,
Kıyamaz ki benim anam.

Parada, pulda gözü yok,
Hayvanları olursa tok.
Çilesi haddinden de çok,
Kıyamaz ki benim anam.

Mutlu olur hayvanlarla,
İşi olmaz insanlarla,
Arkadaştır tüm dağlarla,
Kıyamaz ki benim anam.

Ne kâr ister nede gelir,
Çilesiyle mutlu olur.
Her hayvana bir ad bulur,
Kıyamaz ki benim anam.

Ömrü geçti sürüsüyle,
Hastasıyla, yavrusuyla,
Hele, hele kedisiyle,
Kıyamaz ki benim anam.

Çilesinden zevk alıyor.
Onlarla mutlu oluyor.
Yaşı geçti, yorulmuyor,
Kıyamaz ki benim anam.

... /…
Arkadaşı, dostu onlar,
Dilinden anlar hayvanlar.
Bir de anlasa insanlar,
Kıyamaz ki benim anam.

Bu ne hayvan sevgisidir,
Kuzuların delisidir,
O bambaşka birisidir,
Kıyamaz ki benim anam.

Yapma kendine eziyet,
Çoktur sende iyi niyet.
Kime niyet, kime kısmet,
Kıyamaz ki benim anam.

Çok cömerttir eli açık,
Gören derki biraz kaçık,
Kini yoktur, söyler açık,
Kıyamaz ki benim anam.

Eleştirip fazla yerdik,
Bu yaşamı çok mu gördük,
Aşın ekmeğini yedik,
Helal eyle benim anam.