Benim Adım Umut Şiiri - Kamil Aydemir

halen daha içime hüzün damlar
akşam karanlığında sarıyı giyinince camlar
beni santım santım büyüttü sokaklar

aç kaldım
susuz kaldım
çöplerden yiyecek topladım
acısını bilirim
hiç kimsenin sevinçlerini çalmadım
zorlukları onurumla adımladım
ben koydum adımı
umut benim adım

sanki iki kanatsız yavru kuştum
sokaklara çocukluğumda düştüm
geceleri saçak altlarına iliştim
üşüdüğümde üzerime yıldızları örttüm
bazı geceler annem sanıp ayı öptüm
bu mangal gibi yüreği
sokaklarda büyüttüm

cazibelerine kapılmayın görülselerde loş
ben sokakların adamıyım
yırtık ceplerim boş
yaralı yüreğim dolu
ustamdan öğrendim insana çıkan yolu

kanarsın dostum dokunma saklıma
ateş böcekleri düştükçe aklıma
ateş yakarım ülkemin karanlıklarına
sevdam nasılda yakışır nasırlı avuçlarıma
kendimi yakıştırırım dik duran insanların arasına
güneş dökerim çocukların yarasına

taşımaktan bıktım emanet gülüşleri
yorgun evlerin solgun duvarlarına
mıhlar beni duvar yazıları
düşlerimi büyütür bazıları
ayaz gecelerde dişlerimi kırdım da yakmadım
güzel günlerin davetiyesi afişleri
katmerli yedim zehir zemberek acıları
acılarda olgunlaştırır insanı

zorlukların en berbatlarını yaşadım
ama satmadım kendimi ve hüriyetimi
sokakların hediyesi bir kızı sevdim
ince uzun bacaklı
biraz da meraklı
yere çakılmıştı yukarlardaki aklı
öğrenince yıkıldım etini sattığını
sevdamı başka kollarda yıprattığını
hiç görmedim
fayşelerin sokakları kirlettiğini

tanığıyım çağımın getirmeliyim dile
zor inandırdım gözlerime bile
faili meçhul listesine eklenenlere tetik yıkanları
ve adları kahramana çıkanları
dönen fırıldakları
sönen ocakları
kirli insanlar boşuna sevmiyor karanlıkları
ben sokaların adamı
çırağıyım hayat denen ustanın
hayal kırıklığına uğratmadım ustamı

“her koyun kendi bacağından asılır”
deselerde inanma
kör değilse yüreğin
acısı gelir seni bulur
tanımam anamı ama
anaların gözyaşları beni vurur

bana soran olmadı sorsalardı
sokaklarda büyüyecegimi bilseydim
doğmayı istemezdim
hayatın hoyrat ellerinde yoğruldum
acılara takılıp her düştüğümde
insanlığıma tutunup doğruldum
öğrenciyim hayat okulunda
öğrenmeyi öğrendim
sevmeyi sevdim
günlerin girişinde ülkemin kanatıldığını görmeseydim

sokaklara düşürülmüş
nice umutların toplamıyım ben
sokaklardan geldim
ama sokaklar benden sorulmaz
beni de sokaklara sormayın
sokaklar adresimi bilmez
kötü insanlar sevmeyi
isterim ki
insan kardeşim unutma gülmeyi
yanından hiç ayırma düşünmeyi
güzelliklere aç
güzel günlere yüreği

bir ülkenin aynasıdır sokaklar
topraklar kan
can kokuyorsa şafaklar
her taraftan yükseliyorsa pis kokular
çoğunluktadır korkaklar
ama tarih dürüst olanı aklar

bu kirliliğe layık değil insan
kendine bile hayrın olmaz ayakta duramasan
hadi arkadaşım elimden tut
benim adım umut