Benim Adım Sonbahar Şiiri - Abdil Yaşaroğlu

esiyorya o deli rüzgar,
hani yağıyorya ansızın bizi özleyen sevdalı yağmur,
ağaç atıyorya dalından yaprağını,
ardından toz duman oluyorya her sokak,

işte bende toz dumanım bu aralar,
esiyorum deli rüzgar gibi,
savruluyorum dört bir yana.

Bir bakmışım yatağımda uyuyorum,
bir dalmışım yürüyorum,
bir kendime gelsem karanlıkta, yollardayım.
işte o esen deli rüzgar gibi nerede olduğum belirsiz,
yürüyorum gece gündüz.

benim adım sonbahar,
sonbahar yağmurları gibi dökülüyor gözyaşlarım,
acı geliyor, aşkları geliyor her gözyaşında,
diyorya usta; 'ağladım gözyaşlarım, döndü denize'
işte bu şarkı gibi gözyaşlarımın nerede olduğu belirsiz,
ağlıyorum gece gündüz.

benim adım sonbahar,
ağacada zor geliyor bir zaman o yaprağı taşımak,
ağaç ve yaprak gibi bizde ayrıldık birbirimizden,
taşımadı artık birbirimizi bedenlerimiz, düşüncelerimiz.
ayrıldık, yıkıldık, yok olduk o yaprak gibi,

ağaç kaldı çaresiz, çıplak,
ben kaldım sokakta gezen, cansız bir ceset.
ikiside yaşayan fakat hayatla ilgisi olmayan.
boynu bükük, yalnız, çaresiz...

bundandır benim adım sonbahar
benim adım sonbahar