Benim Adım İstanbul Şiiri - Nihat Evcen

BENİM ADIM İSTANBUL.

İnsan sonunu kendi yazar
Hiç bilinmeze karşı hemde,
Görse de bir gün apansız mutsuz olacağını
Durmaz düşünmez bir kere.
Cesursundur gözünde karandan daha karadır.
İnsan kendi sonunu kendi yazar
Hemde bile,bile
Şimdi gitmek istersin ruhunun seni götürdüğü
Bedeninin sürüklediği yere.
Git,git diyeninde yoktur aslında içindeki sessizlikten başka.
Amacını bilmezsin,yorumu yoktur olanların...
Şimdi tek istediğin sadece gitmek istersin,
Peki neden,niçindi bu gidiş
Cevabı açık ama kısa sıkıldım dersin...
Hadi git sevdiklerinden de bu kez,
Peki ya ardında sensiz kalanlar,
Onlar senin kadar şanslı mı acaba.
Ya gidecek bir yeri bile olmayanlar,
Düşün ki sensiz kalacak bir istanbul sabahı,
İstanbulun her nekadar umurunda olmasa da senin sessiz gidişine,
Sensiz kalmasına vurdum duymaz olması
Belkide en çok bunundur insana koyması.
Halbuki bunun için kalmalı insan
Kaçmamalı yoksunlaşmamalı ayakta kalmalı
Tamam anladı bak istanbulda yorgunsun savaşamayacaksın belki ama
Yinede kalıp değmezmi istanbulu,sessizliğine aşık etmeğe.
Yinede kalıp değmezmi büyük bir aşkla fatihin feth ettiği bu şehirin sana olmasını izlemek,
Hadi gitme bırak senden gidenler gitsin bu şehirden,
Bırak ellerinden gidip,el olanlar gitsin.
Hadi benden geçtim,
Bizi,martıları,boğazı,kırık sandalları sensiz bırakma.
Dönbir bak ruhunun saklı olduğu bu şehre,
Çıkıp gelecekmiş gibi bekle elinden tutacakmış gibi bekle.
Annenin seni sevdiği gibi seni sevecek biri varmış geliyormuş gibi bekle,
Son birkez bak bu şehre...
Dönbir bak kız kulesinin sesizliğine
Dönbir bak belki bir tanımadığının dur gitme değişine..
Dönbir bak çocukluğunun geçtiği köşeye,
Hala mı gideceksin
Durma ozaman yollar açık,
Ruhlar yasta,sokaklar görmeyecek seni
Ve sende bu sokaktan seninle doğan güneşi...
Şimdi sende kimsin diyeceksin!
Benim adım istanbul diyeceğim...

NEVCEN.
17/03/2011 SAAT 19:29.