Benim Adım Hüzün Şiiri - Serdar Erbekler

Betonların ortasına vurulmuş çocukluğum.
Ömrümden koparılmış umudum.
Ölmüşüm her tuğlasında haysiyetsiz müteahhitlerin.
Ölmüşüm her defasında merhametsiz iblislerin.

Benim Adım Hüzün.
Bir depremin enkazı altında ezildi bedenim.
Kimliğini yitirmiş bir rüyanın eşliğinde.

Dağılmış saçlarım,
Koparılmış umutlarım.
Virane olmuş,
Kıtaları bağlayan sevda türkülerim.
Gelinliğinde annemin rüşvet celladı.
Kefenimde cehaletin uslanmaz inadı.

Benim Adım Hüzün,
Zincirlere vurulmuş çığlıklarım.
Lâl olmuş yurdumun semalarında.
Zaman kırılmıştı aynalarda.

Benim Adım Hüzün
Dayanır da bedenim bir hasırın ağırlığına.
Dayanmaz dost sandığım insan kazığına

Bir vakit yorulur da...
Kanatlanır diye sevincim.
Bir haysiyetsizin imzası yarar bedenimi.

Zifiri bir karanlık...
Bir çığlık,
Yankılanır kulaklarımda...
Papatyalara sarılmış babamın,
Firari doğum günü sürprizi.
Dayanır da sancılara edebim
Dayanmazdı gözyaşlarına bir sevgilinin.

Benim Adım Hüzün.
Vurulmuş, yatıyor bedenim sokak ortasında.
Unutursam ayıcığımı gardırobumda.
Unutmayın siz akan kanımı,
Çalınmış enkazlarda...