Benım adım Gurbet Şiiri - Nurgül Ankara

Benim adım Gurbet… Bilir misin ne demektir?
Yârinden ve yuvandan ayrı düşen bu yürektir.
Kalbinin bir parçasını uzak diyarlara bırakmak;
Ruhumdaki her nefesi hasretinle ıslatmaktır.
​
​Her akşam anne kokusunu özlemek,
Babanın sesini rüzgâra sormaktır .
Kardeşin gülüşünü geceye saklayıp susmak,
Bacının sıcaklığını yastığa sessizce fısıldamaktır.
​
​Ve bir de yâr... Yaralarımın ortağı olan o can;
Özlemin içimi nasıl yaktığını, sen anlarmısın?
Adının nasıl büyüdüğünü, sensizliğin içinde?
Bir nehir gibi akıp da ulaşamamak ne yaman.
​
​Gurbet, en çok da kayıplarda çöker insanın omzuna,
Sevdiklerini toprağa verirken, bomboş kalır ruhun da.
Soğuk bir görüntü düşer gözlerine, bir buz parçası;
Ağlarsın, ama dokunamazsın; işte o an çöker acısı...
En acı gurbet, yan yana olup da el uzatamamaktır.
​
​Benim adım Gurbet… Yalnızlığın derin türküsü,
Gözyaşının en ağır hâli, alnımdaki çizgisi.
Ama yine de kalpte bir umut saklıdır her zaman:
Bir gün kavuşmanın sıcak yüzüyle,
O bayram sevincine sarılmasam yaşayamam.