Benim Adım Çirkin

dortmund’un karanlık gecelerini
kar yavaş yavaş aydınlatıyordu
düşen her bir kar tanesi yalnızlığım oluyordu
karanlığın ve sensizliğin üstüne

sadece karın rengi mi beyazdı
yoksa saçlarıma da aklar mı düşüyordu
bilmiyorum

bahçemizdeki çam ağacı bile
yeşilini yavaş yavaş kaybediyordu
ve ben yine seni düşünüp
bir şeyler yazıyordum
yarım sayfa kağıda

konuşurken
adının bir harfini söylemek bile
bana seni hatırlatmaya yetiyordu
bu yüzden unutamıyordum seni bir an bile
ve bu yüzden karar vermiştim
hiyeroglif öğrenmeye

…
soğuktu
üşüyen her çaresiz yüze
sarılmak istiyordum sen niyetine
oysa insanlar benden kaçıyordu
insanlar güzelliği dış görünümde arıyordu
oysa
“benim adım çirkin”di
ben güzelliği mısralara bırakmıştım

kafamdaki düşünceleri bir silah yaptım
sensizlik sürdüm namluya
ve düşürdüm hasret kelimesini dudaklarımdan
ağır ağır

soğuktu
üşüyordum
karlar benim üstüme
ben karların üstüne
düşüyordum
son hatırladığım buydu…