Benim Adım Şiiri - Büşra Demir 2

"Üzüntü?"
"Bu benim adım" diyorum kendi kendime.
Her an her saniye hissettiğim adım,
Asla vazgeçemediğim,
Bir o kadar da vazgeçmek istediğim.
Ne olursa olsun kullanmak zorunda olduğum ismim.
Aynaya bakıyorum kendime yardım etmek,
Düştüğüm üzüntünün derinliklerinden kurtarmak istiyorum,
Gözlerimin birbirine bağlanmış yosun ve kirden ibaret olduğunu biliyorum,
Ben o kirleri derinliklerden çıkardım.
Ara ara yeryüzüne çıkıyor,
Derin nefesler alıp nefesimi tutuyorum ,
Hayatın bana bahşettiği üzüntülere dalıp derine iniyorum.
Bunun azı çoğu, ortası başı yok!
Ya tam derine ineceksin ,
Ya da yüzeyde duracaksın.

"Oldukça karamsar bir isim"
Kendi kendime konuşuyorum yine,
Bunlar benim kendime itiraflarım.
Karamsar ama gerçek,
çünkü üzüntü benim adım!
Sanırım bütün kağıt mendilleri bana ait.
Başkasına olamaz,
Derinliklerde de görmüştüm bu kalıntıları.
Lanet ediyorum kendime,
Resmen ağlamaya, hüzünlenmeye ve üzülmeye gelmişim bu dünyaya.
Bir yılda üçyüzaltmışdört gün üzüntü yaşarken,
Sanki ödül olarak bahşedilmiş gibi,
Bir günü mutlu geçiriyorum.
Aslında dışarıdan bakınca,
Durumum o kadar da kötü gözükmüyor...
Nereden bilecekler ki içimdeki depremi.