Benim Abilerim Şiiri - İlyas Özkan

*Said Nevruz abiye...

Vatanları oldu;
Hakk’a hizmetin bayraklaştığı her yer.
Kimi zaman, Asya ortalarında;
Kimi zaman, Afrika’nın
En ücra köşelerinde...
Karanlık gecelerin,
Aydınlık mehtabı olmak için;
Yol alıp gittiler, vedâ türküleriyle...

Bir kıvlıcımda, karanlık dehlizi
Tutuşturma sevdasıyla;
Çilekeş dakikalardan,
Özgürlüğe gün sayarak
Bir âh ile katransı gecelerin
Bağrında, yıldızlaşıp gittiler...

Suyun ötesindeki yiğidin sevdasıyla;
Dolaşır oldular diyar diyar...
Gül rengi şafaklarda,
Sevgiliye en güzel şiiri
Hayatlarıyla yazdılar...
Ve yanaraktan aşkın ateşiyle;
Gösterdiler, nasılmış
Erimek mum misâli...
Eriyip de ışığını,
Başklarına hediye edebilmek:
İşte, işin özü ve aslı...

İlklerle aynı safı,
Paylaşmak düştü bahtlarına:
Önlerinde Peygamber-i Zìşan,
Sağ ve sollarında Ashab-ı Kiram.
Saadet asrını rehber edinip
Yelken açtılar uzak ufuklara...

Şu karanlık ve derbeder devrin
Ebu Bekir’leri, Ömer’leri
Osman’ları, Ali’leri
Mus’ab b. Umeyr’leri olup gittiler.
Günümüz Yesrib’lerinin semasında
Bir meş’ale yakmak için gittiler;
Gönüllerine nur olup akmak için gittiler...

02.09.2006
Cumartesi