Benide Götür Şiiri - İbrahim Baykurt

Bir gece vakti bırakıp gideceksin demek?
Hem de yağmurlu bir günde?
Belki gidersin, hiçbir engel yok sana göre,
Gidersin de,
Yüreğine demir bir yumruk gibi oturan acılarını,
Hiç hissetmeyecek misin?
Ardından gözyaşı döküp ağladığımı hiç
düşünmeyecek misin?
Yağmurun ardından,
Beyaz kelebekler gibi yağan karları,
Karlar altında, her şeyden habersizce uçuşan,
Ağaç dallarına konan serçe kuşlarını bir daha
göremezsin ki.
Çok değil, bir zaman sonra bahar gelecek
Sense kardelenlerin, çiğdemlerin açtığını
göremeyeceksin,
Salkım saçak kırların yeşerdiğini.
Hadi kaçtın, hadi unuttun diyelim bırakıp gittiğin yerleri,
Bir kenara koyalım,
Say ki, küflü bir çeyiz sandığı köşesine hatıralarını.
Beynini de bir kenara koyabilecek misin?
Onu çamurlar içersine atıp,
Silebilecek misin oraya çöreklenen geçmişini?
Eylül ortasının bir öğle sonunu,
Karşılıklı oturup göz göze bakıştığımız,
Yok yere kaybettiğimiz, onca yılları,
Bir solukta tekrar tekrar yaşadığımız,
O günü de unutabilir misin?
Sonbaharın esintisiyle, ağaçlarındaki sarı yaprakları,
Artık birer ikişer döken, Kurtuluş Parkını?
Unutabilecek misin,
Ardından sana, gözyaşlarıyla yazdığım mektupları mı?
Sen zannediyorsun ki,
Tükenip, gidiverecek bir gün sevgimiz,
Zamanın karanlıklarında kayboluverecek.
Ama bir şeyi hiç bilmiyorsun,
İnsanın içindeki azmin hiç tükenmeyeceğini.
Varsın olsun, hep beni böyle yok say,
Hiç önem verme bana.
Ama, bir şeyin hakkını hep teslim et.
Karşındaki can düşmanın bile olsa.
Sevgi hususunda, sadakatte,
Benimle yarışılmayacağını bil.
Canımı da vereceğimi bilsem sonunda,
Bunlardan hiç ödün vermem,
Sana ve sevgime hiç ihanet etmedim.
Benim sevgim,
Nisan yağmurları kadar berrak
Bembeyaz bir gül kadar lekesiz,
Güneş kadar her zaman, hep sıcaktır.
Benim sevgim budur işte, beğensen de beğenmesen
de,
Takdiri yine de sen yapacaksın.
Eğer düşünmüyorsan beni,
Bırakıp gittiğindeki perişanlığımı,
Gözlerinin önüne getiremiyorsan
Bir dakika da olsa zihnini toplamaya çalış,
Hüzzam makamındaki şarkımızı hatırla,
“ Bir dünya yarattım yalnız ikimiz için ”.
Belki beni, o zaman düşünürsün.
İçin hafiften göyünüverir,
Kalbin yumuşar,
Yanaklarında, tatlı bir gülümseme belirir belki de,
Eskiden olduğu gibi.
Göreceksin leylaklar daha mor açacak o zaman,
Bahçendeki güller daha bir güzel kokacak,
Kuş cıvıltılarını tâ uzaklardan duyacaksın,
İçin içine sığmayacak biliyorum.
Yeter ki bir kerecik olsun denemeye niyetlen.
Ama illaki de gideceğim diyorsan,
Uzaklaşacağım buralardan?
O zaman ne olur, beni de götür yanında,
İstersen gittiğin yer, yedi kat yerin altında olsun.
Zaten sensiz olacaksa yaşamak, ben çoktan ölmüşüm,
Bir tek mezar taşlarım eksik başucumda…