Beni Yaktın Ya Şiiri - Lokman Gülbahçe

Ay ışığı, boş sokaklara hüzünle yansıyordu. O, tek başına yürüyor, her adımında içindeki acıyı hissediyordu. Güvendiği kişi, en sevdikleri, kalbini teslim ettiği kişi, ona ihanetiyle dönmüştü. Her bir anısı şimdi bir yara gibi kanıyordu; gözyaşları değil, yüreği yanıyordu. Her hatırlayışında öfke ve kırgınlık birbirine karışıyordu. “Neden böyle yaptın?” diye fısıldıyor, cevabı bulamadan gecenin karanlığına karışıyordu. İçinde, ihanetin acısı, adeta bir kezzap gibi dolaşıyor, ruhunu yakıyordu. Her umut kırılmış, her sevgi sarsılmıştı. Ancak en derin acısının ortasında bile bir güç vardı; yaşadığı ihanetten güç alıyor, kendi değerini, kendi duruşunu hatırlıyordu. Her ihanete uğrayan gibi, sadece acı çekmekle kalmadı; karşılaştığı her kötülüğü, her ihaneti kendi dersine dönüştürdü. Kimi zaman kendini kaybetti, kimi zaman yıkıldı, ama asla tamamen yok olmadı. Ve gecenin sessizliğinde, kendi kalbinden yükselen bir söz duyuldu: “Artık kimseye teslim olmayacağım; kalbim sadece kendi ellerimde.” Acının ve ihanetin külleri arasında, bir yürek yeniden doğuyordu; güçlenen, yeniden ayakta duran bir yürek.