Beni Unutma Şiiri - İsmail Akyüz

Akıp giden zamana uyan bu yüreğin sessizliğinde
melankolik bir şarkının acıtan hüznüne sarındım
gizlenmiş duyguların karmakarışık açmazındaydım
sen ise her şeyi boşlamış bir hayatın son intiharıydın

Yüreğim kadar soğuktu kar yağıyordu gece yarısına
sokaklarda hüküm süren küskün bir fırtına vardı
tükeniyordu usul usul yorgundu zararsızdı
benim içimden yükselense sessiz bir isyandı
Sevim, Agop, sen ve ben çınarda Yeşilköy’de
kardan kristallerdik kırılmaya az kalmıştı
yarı karanlıktı ışıklar yanıp sönüyordu
mavi gözlerinde aydınlanıyordum
ayrılıklar için dans ediyorduk
sımsıkı sarılmıştım yanağım yanağına değiyordu
sıcak nefesin bedenimi sarmıştı
kokun usul usul içime giriyordu
başım dönüyordu nefessizdim sen sessizdin
biliyordum uzun sürmeyecekti
dudaklarımız sessizlikle mühürlenmişti
müzik susmuş ışıklar ayrılanlara sönmüştü
oysa şarkı devam ediyordu plak durmadan dönüyordu
sezen aksu bütün kederini içime dökerken
bir kibrit çakıyordu tutuşan acılarıma

“Beni unutma unutma beni unutma
bilirsin unutulmak dokunur ya her insana
sen de kendi payından bir hatıra seç
ve o ben olayım unutma beni unutma’’