Beni Unutma Şiiri - Fatma Koyunoğlu

tarumar edilmiş yaşantısıyla,
yollara dökülmüş birisiydi de.
her gittiği yerde,
soramamış ama aramış,
perişanmı perişandı de....

palet elinde fırça şekılsız,
tuvalde renkler belli belirsiz,
kağıt elinde kalemi güçsüz,
çaresizdi, üryan püryandı de...

de ki; dosttu gecelerle,
geceyle konuşur, anlaşırlardı.
yüreği mutluluğa bir mezardı,
tüm acilara aşinaydı de...

yıldızlarla tanışık, zaman düşmandı,
bu sokaklarda dört yıl öylesine dolaştı.
susan yüzünde bakışları ağlardı,
ömrü böylesine gitti, gidiyor de...

derdini şarkılarla anlatırdı,
dudakları gülerken, yüreği ağlardı.
buldu, umutsandı, sonra kaybetti.
gülüşü, ağlayışı, susuşu ölümdü de...

yüzündeki çizgiler acının destanıydı,
parmaklarında ezilen sigara sırdaşı.
dört duvar ve yıllar sonra birde ben,
arkadaştık çabuk yitirdi de...

de ki; her kapı açılışında suskun süzülen
oturduğu yerde eriyip tükenen,
gözlerinden yanaklarına doğru süzülen,
iki sıra göz yaşı, dalgın bir bakıştı de...

her gittiği yerde bir parçası kaldı,
şimdi yaşıyor yada yok oldu de,
bir tek gözleriyle bakışlaı kaldı,
onlarda her sese koşmaktan yorgunlar de.

onu sokak lambalarına, köşe başlarına,
onu bizim evin pencerelerine, duvarlarına,
isterseniz gece yarısında saat 2:30 da,
sorun gece bekçisine bu kasabada de...

anlat mahallede yeni doğanlara,
sevgiyle, özlemle, öfkeyle, kusarcasına anlat.
yıllar önce birisi gelmişti de
seni unutamam sende beni unutma...