Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Tütmez olur ocağım
Tutmaz olur bacağım
Bomboş kalır kucağım
Nasıl unutacağım
...unutmayın efendim ..hatıralarınız daima tapteze kalsın saygılarımla...Mehmet Karlı
Unutmak kolay olsaydı, olmazdı şiirler, şarkılar...
Kutlarım güzel şiirdi.
Saygıyla.Nurdan Ünsal
Mehmedimin neşesi
Sensiz çıkmaz ki sesi
Ciğerimin köşesi
Nasıl unutacağım
Diyosun ya....
Unutmak kolaymı deme
Unutursun Mihribanım
Oglun kızın olsun hele
Unutursun Mihribanım
Yıllar sinene yaslanır
Hatıraların paslanır
Bu deli gönül uslanır
Unutursun Mihribanım
Süt emerdin kelep kelep
Meyve dalında kalmaz hep
Unutturur bir çok sebep
Unutursun Mihribanım
Gün geçer azalır sevgi
Değişir her şeyin rengi
Bu gün değil yarın belki
Unutursun Mihribanım
Hayat böyle bu gemide
Geçenler kalır geride
Beni degil kendinide
Unutursun Mihribanım
Büyük şair Abdurrahim KARAKOÇ
Bilgilrinize sunulur degerli kardeşim.
Saygılarımla...
Şiiri etkileyici ve güzel kılan varsa hepsi burada......... tam puanımla ve yüreğimle kutluyorum..........Saniye Sarsılmaz
Güzel bir çalışma okurken duygulandım Anlam ve mesaj veren bir şiir kutlarım
Mehmedimin neşesi
Sensiz çıkmaz ki sesi
Ciğerimin köşesi
Nasıl unutacağım
Allah unutacak etmesin diyelim ozaman bizde...
Güzel itiraf...
Felekten emirsin sen
Gözleri kömürsün sen
Vallahi ömürsün sen
Nasıl unutacağım
EVET ÜSTADIM KOLAY DEĞİLDİR HİÇ BİR ZAMAN UNUTMAK.KUTLARIM SİZLERİ.KUTLARIM YAZAN KALEMİ.KUTLARIM ŞİİRİNİZİ.SAYGILARIMLA.
Y........Beynime kazılmışsın
Ü........Alnıma yazılmışsın
R........Kalbime süzülmüşsün
E........Nasıl unutacağım
Ğ.......*T*E*B*R*İ*K*L*E*R*
İ..........Tütmez olur ocağım
N........Tutmaz olur bacağım
E........Bomboş kalır kucağım
...........Nasıl unutacağım
..........*T*E*B*R*İ*K*L*E*R*
S........Babanın armağanısın
A........Gönlümün fermanısın
Ğ........Derdimin dermanısın
L.........Nasıl unutacağım
I..........*T*E*B*R*İ*K*L*E*R*
K........Felekten emirsin sen
..........Gözleri kömürsün sen
M........Vallahi ömürsün sen
E........Nasıl unutacağım
H..........*T*E*B*R*İ*K*L*E*R*
M.......Mehmedimin neşesi
E.......Sensiz çıkmaz ki sesi
T........Ciğerimin köşesi
..........Nasıl unutacağım
A........*T*E*B*R*İ*K*L*E*R*
.......L...........
..............İ...........Ş...A...H...İ...N
Muhteşem olmuş kardeşim.
Tebrik ediyor sevgiyle gözlerinden öpüyorum.
Derhal bestelenmesi gereken NEFİS bir eser.
Kaleminiz daim olsun.Üçüncü tam puan geliyor.
Sevgi ve saygılarımla
Dr. İrfan Yılmaz. -TEKİRDAĞ.
Sn. Şahin..
Vallahi siz bir ömürsünüz..
Bu ne güzel bir şiir.
Unutmak için önce unutulmak gerek.
Unutulduğunuz an zaten her şey bitmiştir.
Hep hatırlanmanız hep sevilmeniz dileklerimle..
Kutlarım..
Selamlar..
Bu şiir ile ilgili 14 tane yorum bulunmakta