Beni Unut Şiiri - Deniz Zengin

Beni unut.
Yol başlarını kesen bir serseriydi hayat.
Her köşe başı bir kör bıçak.
Hiçbir alfabede olmayan seslerle ağlıyorlardı.

Yürüyordum çolpan önümde
Durgun bir suya atılmış taşın son halkasıydın
Hangi dilden bir sözcük alsam
Anlatamazdı imkansızlığını.

Beni unut.
Lal bir çocuğun düşleri kadar sessiz yüreğim
Kaldırımlarda kör çingeneler;
İrin sızıyor peşi sıra yaralarından
Elleri uzanıyor kanlı yapışkan elleri üzerime
Kaçamıyorum çocukluğum kelepçe
Duvarların suskusunda kaybettiğim gençliğimmisin ne

Beni unut.
Hiçbir yakizi yok yürüyebildiğim peşi sıra
Ekmek kırıntılarını kuşlar yiyeli çok olmuş
Pusuladaki bir yönmüydü aslında doğu
Söyle sen yokmusun?

Beni unut.
Çalıntı anlamların izi var yüreğimde
Yanılsamaları toplayıp yalnızlığa bölüyorsun
Hep ben mi artakalıyorum?
Sözcüklerin bir saklambaç oyunu
Gözlerimi yumup ona kadar sayıyorum
Önüm arkam sağım solum sobe
Birden bağırmaya başlıyor tüm çocuklar
ebe ebe ebe.....