Beni Temize Çek Şiiri - Macit Kuruçay

Pencereyi açıp dalıyorum saatlerce
derin derin oksijen oksijen
hani fazla ciğeri olan var mı kesiliyorum
uzun uzun bakıyorum aynalara var mıyım
hiçbir şey hatırlamıyorum
tarıyorum uzun uzun saçlarımı
yoluyorum zîra kördüğüm
dert dert parmaklarımda ufalıyorum
herkes aynadaki kadar değil
kalbindeki kadar güzel
galiba alzheimer oluyorum
çerden çöpten bir zaman
üflesen ölecek kerpiç evler gibi
göçüyor başımıza
geçiyorum durarak ve aniden duraksayarak
masmavi gökyüzünün içinden
beni temize çek maviye çek karardım
zaman ağır
zaman aksak
zaman harâbe
ayaklarım dev ayağı sanki etli ve de kaba
harâbat ehli inmiyorum düşüyorum gökyüzünden
nerede ise her yüze bir baykuş yuvalanmış kederinden
denize bakıyorum içim açılsın
sanki ışıklardan sihirli bir değnek
su perisi bir kadın elinin tersi ile
dolanıyor üzerinde suyun usuldan
pırıl pırıl küçük yıldızlar yanıyor sönüyor
bir gemi öyle vakur
öyle babayiğit
denizin tam ortasında dağ gibi duruyor
velveleci martılar lokma cenginde
ganimet için kıyı cephesinde vuruşuyor
tedirgin güvercinler nazlı bir gelin gibi
attan yeni inmiş ya nasip deniz suyu içiyor
delibozuk kargalar gökyüzünde simsiyah mermi gibi
yenice alıştı buralara kül grisi başı kara bir gökdoğan
bilhassa taze güvercin etine
gökyüzünde asılı duruyor tıpkı bir ölü gibi
kanatlarını kapatıp
avını aniden vururken diriliyor
öyle hızlı iniyor ki gökyüzünden
bir güvercin suyunu içemeden
takılıyor azrail pençelerine