Beni Tanrı'ya Sor… Şiiri - Kamil Korgan

Bir kalemin ucundan döküldüm
Şu kısacık ömre,
Adımın tekrarı yok;
Akıp gidiyorum yatağında kaderin.
Ama unutmam izimi satırlardaki
Çakıl taşlarında… Düşeli ne kadar oldu?
Belki de Tanrı bırakmak istedi
Elindeki yapışkan ruhu;
Kovuldum sanırım – ki
Başımdan eksilmedi korkusu…

Geceden bir ayaz başlamış
Yazıldığım gün;
Yedi iklimin esintisi kapıp götürmüş
Üstümdeki hayalleri,
Üşüyüp kalakalmışım şuracıkta.
Aşılmaz tepeler doldurmuş
Karartılar içindeki resimlerimi;
Ölü umutların soğuk benzine
Bakakalmışım… Derken
Çocuklar taşa tutmuş beni;
O günden beri dağınık kalmış saçlarım,
Kaderin taşlarını ayıklamaktan
Ellerim hâlâ aciz… Ve dudaklarında
Sessizliğe sığınan nefesim çatal bir yol ağzında
Takdirlere itirazda…
Silkelendiğim gün başım dikilmiş gökyüzüne;
Tanrı’yı bulmak niyetiyle… Heyhat! Tanrı yok;
Kör değilim! Gece karanlık ama tanık;
Seslenmiş,
Duymamışım; bırakmamış bendeki çığlık!
Gözlerimin avlusuna gölgesi de düşmemiş;
Ama o günden bu güne bir sual,
Bir nişan acılarımın başşehrinde…
Kader yedi kocalı Hürmüz gibi
İliklerimi sağarken
Ve bin entrikadan geçerken gönlüm
Garip bir nihayet bulur hep beni:
Sevda… Avlusunda hüzün biter gözlerimin,
Ellerimde çiçekler açar; Tanrı’m
Küçücük bir tebessümle karşılar
Dudaklarımdan sarkan sevmeleri…

Şimdi sırası değil ölümün çocuklar?
Teraziye vursam kendimi,
Üstüne düşülmeyecek bir hesaba denk;
Ha varım ha yoğum,
Bırakın ellerinizdeki delirmiş taşları;
Şimdi sevmek, şimdi sevdalanmak zamanı!
Sevda!
Sen gibi ben de kendimden firarım,
Üşümüşüm, çok oldu ama kapını çalalı;
Açık kalsın avuçların,
Yaşatmaya geldim yasakları.
Aguşumdaki cehennem taşacak çıplak tenine;
Kapama gözlerini; boğulmaya geldim
Bebeklerinde… Saçlarımı taramayı emretmem sana,
Kör gecelerde
Maviye doyur bakışlarımı ama…

Kalem! Ortadan kırılmana gerek yok,
Kendimi aramıyorum,
Ucundan döküleni yaşıyorum,
Alacaklıyım; suç ise sevmek
-Hâlâ uyanık-
Tanrı’ya sor; beni ben yaratmadım…