Beni Tanısaydın! Şiiri - Süleyman Tunç

Beni tanısaydın...
Işığı görürdün gözlerinde.
Adımların Güneş'e doğru olurdu.
Be tatlım.

Kurt ulumaları korkutmazdı içini.
Dolunayla dertleşmezdin yarım yamalak.
Dudakların titremezdi 'aşk'sözcüğünde,
Pencerenin önünde.

Beni tanısaydın...
Sevgi simsarı
Baykuşlara av olmazdı yüreğin,
Her gece.

Eeeee....
Beni tanıyamadığına göre! ...

Beni anlasaydın,
Acı ve ayrılığa yer olmazdı hayatında
Be tatlım.
Papatya yapraklarına saldırmazdın hırsından,
''Seviyor-sevmiyor'' diye.
Belki şimdi,
Çocuk parkındaki salıncakta olurduk,
Ya da bir baloncunun yanında alırdık soluğu,
Mutluluktan.
Tatlıcıda kazan dibi yer,
Kazan kaldırırdık dünyaya,
Binlerce kere.
Sen ve ben,...ikimiz.

Eeee....
Beni anlamadığına göre! ...

Beni sevseydin,
Doğal olurdun her zaman.
Aynanın karşısında taranmazdın gün boyu.
Sivilcelerini dert etmezdin içine.
Ebem kuşağından medet ummaz,
Hıdırellez gününü beklemezdin aşk için.
Sen sen, ben ben olurdum.
Yeni baharlar keşfederdik birlikte.

Eeee....
Beni sevmediğine göre! ...

Beni görmedin,
Ya da göremedin be tatlım.
Burnun bir karış havada.
Oysa ki ben burnunun dibindeyim.

Kendime göre,
Sevgi yükü taşıyan bir yolcu treniyim.
Hareket düdüğüm çaldı.
Bak sana gişelerde kapandı.
Yolculuk başlıyor, hazırım artık sefere.
Keşke sen de gelebilseydin be!
Yaşadıklarımı ve seni sana bıraktım.

Hoşçakal tatlım! ...