Beni sevmeyişine Şiiri - Muhammed Yağmur

Beni sevmeyişine alışamadım, Senyorita…
yağmurlu bir akşamüstü, Kordon boyu kadar ıslak
bir söz gibi duruyor boğazımda.
Sokak lambaları titriyor,
sigaram erken sönüyor,
rüzgâr, cebimdeki yarım mektubu karıştırıyor.

Gözlerin…
hiç bana bakmamış gibi şimdi.
Oysa ben, o bakışların
en loş köşesinde yaşlanmaya razıydım.
İstanbul’un bütün rıhtımlarında bekledim seni,
hiç gelmedin.

Beni sevmeyişin,
paslı bir çivi gibi kaldı içimde.
Ne çıkardım ne unuttum,
her dokunduğumda kanattı.
Bir şarkı çalıyor uzaktan,
sözleri senin değil,
ama sesi, bana hep seni hatırlatıyor.

Ve anladım ki…
insanı en çok seven değil,
en çok sevilmeyen yaralıyor.
Senin yokluğun,
varlığından daha kalabalık bende.

Beni sevmeyişine sustum,
çünkü bazı cümleler
karanlık bir istasyonun peronunda
hiç gelmeyecek treni beklemek gibidir:
ne ses gelir ne ışık,
ama sen orada ömrünü bırakırsın.