Beni sevmekten Şiiri - Mertcan Arslan

Beni sevmekten vazgeçtin dün,
Suyun önünde hiçbir güç duramazmış,
Sen suydun,
Ben durduramadım.
Litre litre kaybettim seni,
Kanımı,
Bir ağacın kuraklıktan parça parça olmuş köklerine doğru azad ettim.
İki değil,
Üç bilinmeyenli denklemler kurdum eklemlerimde.
Çözemedim,
Her defasında sana eklendim.
Birkaç gramlık ruhumu,
Senin beni bıraktığın dakikadan itibaren,
Kargaların karın tokluğuna çalıştığı tarlalara korkuluk niyetine astım.
Astımdım.
Nefessiz kaldım.

Dün vazgeçtin sevmekten beni,
İstanbul intihar saldırısına dönüşen canlı bomba misali.
Her taraf iz,
Her yerim leş.
Mihraba yüz sürmüş koca bir devin,
Son ziyaretinde,
Allah çarptı beni.
Çapraz ateşe düşürdü için içimi.
Yüreğim şehit, gözlerim mayın gazisi.
‘Dünyadaki en büyük savaş, insanın kendi içiyle olan savaşıdır.’ derdi annem.
Tadına acı biber sürülmüş,
Mor renkli savaş yaralarına sahibim.
Sen gittin ya,
Süslü cümlelere gerek yok.
Sadece sensizim.
Huzur dol, mutlu ol sevgilim.
Kendimi, içimde kurduğum kendi darağacımda bu sabaha karşı infaz ettim.