Beni Sessizlik Büyüttü Şiiri - Fatma Temel

Beni sessizlik büyüttü...
rüzgârın pencereye fısıltısıyla uyandım çoğu sabah.
Kimsenin gelmediği yerlerde,
bir kuşun kanat sesi
bir kalabalık kadar yankı yaptı içimde.

Gölgeyle sohbet etmeyi öğrendim,
ışıkla dertleştim bazen.
Bir taşın üzerine oturup
gökyüzünü dinledim...
evet, bazı mavi tonları konuşur.

Kimi gözler kokuya tutunur,
ben sesiyle tanırım insanı.
Bir kelimenin vurgusu,
bir gülüşün iniş çıkışı
bana kalbin haritasını çizer.

Kimi zaman yalnızlık,
bir koltukta unutulmuş battaniye gibidir...
sessizce varlığını hissettirir,
ama üşümezsin artık
çünkü sen büyümüşsündür
kendini saran bir sıcaklık gibi.

İçimde ne eksikse
başka bir şeyle tamamladım,
ve fark ettim:
Bazen eksik dediğin,
aslında fazlalıktan koruyan bir örtüdür.