Beni Sensizliğe İtenlere Kalem Kırıyorum

Yalnızım yapayalnız bir liman başında
Çaresizliğime yanmıyor fenerler
Karanlık kapkaranlığa gömülmüşüm
Ne gökyüzü ne sessizce kırılan o dalgalar
Ne de yıldızların insafı kaldı
Anlatamıyorum derdimi kimseye
Yalnızım yapayalnız bir liman başında
Her zamanki gibi sırdaşım
Volta attığım liman yolu
Daha da arkadaşlarımı mı soracaksınız
Bir elimde şişem bir elimde kırık bardağım
Sensizliğin zehrini yudumluyorum
Çaresizliğime bin bir küfür savurarak
Galiba yavaş yavaş sarhoş oluyorum.
Bir mahkeme kuruyorum düşümde
Ben yargıç onları mahkum kılıyorum
Ve beni bensizliğe terk edenleri
Karşıma çıkararak
Karar veriyorum
İlk kez liman fenerleri de yanıyor
Kararımı kutlar gibi
Nihayet kalemleri bir bir kırıyorum
Beni sensizliğine
Çaresizliğime sürükleyenleri
Tek celsede
İdama mahkum ediyorum