Beni Sen Yıktın Şiiri - Banu Doğan

Beni sen yıktın, kırık dökük hatıralarımın arasında kalan bir gölge gibi.
Her adımda yankılanan sesin, ruhumu saran o soğukluk,
Gecenin karanlığında, sessizliğin en keskin yerinde,
Kalbimin derinliklerinde yankılandı, beni derinden yaraladı.

Anılar, bir zamanlar sıcak bir kucaklayıştı,
Şimdi ise bir yük, taşımakta zorlandığım.
Gözlerimdeki parıltıyı söndürdün,
Gönlümdeki baharı kışa çevirdin.

Her gülüşünde saklı olan o hüzün,
Her bakışında gizli olan o boşluk,
Yavaş yavaş, farkında olmadan içimi kemirdi.
Kelimeler kifayetsiz, duygular tarifsiz.

Bir zamanlar seni bulduğum yerde, şimdi kendimi kaybettim.
Beni sen yıktın, duvarlarımı bir bir çökerttin.
Umudumun ışığını söndürdün,
Rüyalarımı karanlığa boğdun.

Beni sen yıktın, ama yeniden ayağa kalkmayı öğrettin.
Küllerimden doğmayı, kendi yaralarımı sarmayı.
Her acı, bir ders oldu; her yara, birer hatıra.
Şimdi, senin yıktığın yerden, kendimi inşa ediyorum.

Yıkıntılar arasında bulduğum gücümle,
Kendi yolumu çiziyorum, kendi ışığımı arıyorum.
Beni sen yıktın, ama ben, kendi küllerimden doğacağım.
Ve her seferinde, daha güçlü, daha dirençli,
Kendim olmayı, yeniden keşfedeceğim.