Beni Sen Değil Baykuşlar Öldürdü

Bir akşam alacasında, mavi bulutlara karılarak gitti gözlerin... Yorgun ve suskun yüreğim, kapkaranlık bir derinlikte...

Apansız vurgunlara susuyor...Susuyor şu ağaçlar, kaldırımlar, insanlar ve koca bir kent susuyor...

Baykuşlar eyleme geçti...
AH MARALLARIN GÖKÇESİ BENİ SEN DEĞİL, BAYKUŞLARIN UĞURSUZLUĞU ÖLDÜRDÜ...

Gözlerim ateş ve su içinde. Işığını saklayan bir sabah gibi...
Andolsun okuduğum kitaplara, alıp verdiğim soluğa, şu dağlara ve gökyüzüne andolsun ki... Gök onay verdi, yer yaşattı beni... Ve sanaydı adımlarım, izdüşümüm sanaydı..
.
AH MARALLARIN ECESİ BENİ SEN DEĞİL BAYKUŞLARIN ÇIĞIRTKANLIĞI VE SENİN SUSKUNLUĞUN ÖLDÜRDÜ...

Issız ufukları çizerdin gözlerinle.
Sonra yüreğimin korlarına düşerdin bir kar taneciği gibi...
Soyunur çiçek olur dizelerime girerdin..
Dokununca içimdeki ateşe ve gezindikçe dudaklarında sevda sözcükleri... Yüreğime sığınır orada bulurdun esenliği...

AH! BENİ SEN DEĞİL BAYKUŞLARIN KAPANMAYAN GÖZLERİ VE SENİN BİTMEYEN DUYARSIZLIĞIN ÖLDÜRDÜ...

Ateşin, arayışın, umudun,duygunun, visalin ve vuslatın...
İçi güven dolu sarnıcıdır sevgiler...
Damla damla birikir, bir çıngıda tutuşur ve dirilir...
Dirilir unutulmuş sevdalar, bir özge anışla dirilir...
Ama sevdaları öldüren yalandır.
Yalanlardır Maralların Ecesi...
Ben işte böyle öldüm

KÖMEN