Beni Sen anlarsın Şiiri - İsmet Aci

Şimdi uzaklardan selam salan dostlarımı özlüyorum.
Hasreti, özlemi tarif edemem, beni sen anlarsın.
Ağlamak nedir niçin ağlanır, söylemek istemiyorum,
Neden ağladığım sırrımdır, beni sen anlarsın.
Ne yollar kaldı, bir baştan bir başa yürümediğim,
Ne yıllar kaldı, ağzımı açtıkça, sövüp saymadığım,
Gelip geçti hayatımın her anı, bir anlam veremediğim,
Şimdi dilsizleştim, bakınca gözlerime, beni sen anlarsın.
Akıp giden zamanı durdurmaya gücüm takatim yok,
Ne yana baksam sönmüş ışıklar her mekân karanlık,
Yüreğime saplanan her neyse adsız, belki son pişmanlık,
Kapadım kendimi içime, duymak istemiyorum, beni sen anlarsın.
Karanlık gecelerde yıldızlara selam saldım,
Güneşten aydınlığı, sıcaklığı devir aldım,
Bakıyorum yalnızım yalnız kaldım,
Şikâyetim yok diyemem, beni sen anlarsın.
Adını koymadığım aşklarım vardı yıllar önce,
Hepsini yaşarım diyordum sırası gelince,
Şimdi durduğum yeri görünce,
İsyanım başladı her neyse, beni sen anlarsın.
Var gücümü verdim getirmek için en güzeli meydana,
Yüreğimi açtım ihanete, çirkefe yalana,
Uçup gitti beklentilerim ihtiyacım yok kalana,
Bir falcıya gerek yok, beni en anlarsın.
“Gönül penceresinden ansızın bakıp geçti,
Küllenen bir yaraydı onu da yakıp geçti”
Şimdi dumansız ateşlerde kavruluyorken,
Pişmanlık neye yarar, gör her aşkın sonu gelirken,
Bu son duraktır, o durakta beni sen anlarsın.

İsmet/Temmuz/Şavşat