Beni Onlar Anladı Şiiri - Kenan Kervan

Dün akşam seni bekledim yine.
Soğuktan buz tutmuş eski bir bankın üstünde hayaller kurdum.
Ne esen rüzgar vazgeçirebildi sevdamdan.
Ne de insanların üzerime çevirdikleri şaşkın ve manidar bakışları.
Saatlerce boşluğa dalan gözlerimi kırpmadım bile.
Belki gelirsin, belki görürüm bir kez diye.
Beklerken şarkılar dinledim seni anlatan.
Gah duygusal bir ezgi,gah yanık bir türkü oldun dilimde.
Bir müzik denk geldi çok iyi bildiğim.
Aklıma neler geldi neler.
Özlem duyduğum her şey.
Beklediğim,istediğim ama gelmeyen.
Gözümden yaşlar süzüldü o an.
Utandım insanların yüzüne bakmaya
Utandım,eğdim yorgun başımı.
Düşen her damlada ben ağladım,
Benle toprak ağladı.
Ve beni en çok toprak anladı.

Bazen çok yalnız olduğumu hissediyorum biliyor musun.
Üzüldüğümden haberin var mı ki?
Ben bu dünyaya ait değilim diyorum.
Gün sayıyorum her bir takvim yaprağı ile.
Ne zaman bitecek bu kâbus.

Ne zaman biri gelip uyandıracak.
Derdimi anlatamıyorum kimselere.
Anlatmıyorum çoğu zaman bile bile.
Anlatmak rahatlatıyor da,
Anlayanı bulmak zor işte.
Aynı değiliz.
Ellerimi açtığım zaman gerçekten içimi döktüğümü hissediyorum.
Başımı kaldırıp semaya sessizce haykırıyorum.
Ve her defasında bir esinti seviyor yanaklarımı.
Ben her yalnızlığımda göğe anlattım seni.
Seni bana serinliğiyle rüzgar anlattı.
Ve beni en çok rüzgar anladı.

Neredesin ey güzel nerede.
Ey özlemleri hiç bitmeyen,hasreti dinmeyen.
Tenimdeki yangına su serpmeyen.
Yüreğimde yara olan,kanayan,neredesin.
Bu şehirde daralıyor artık nefesim.
Kaybolmuş gibiyim karanlık sokaklarında.
Bazen ışığı görüyorum,koşuyorum peşinden.
Uzun sürmüyor işte aydınlık.
Sonu hep hüsran sensizliğin,
Ve arkası siyah.
Arkası hep yalnızlık beklemenin.
Koskoca dünyada kimse yok gibi.
Ne bir ses var kulağıma gelen,
Ne bir gölge gördüğüm.
Kapattım bir kez daha gözlerimi sımsıkı.
Sen yokken karanlığa anlattım seni.
Seni bana karanlıklar anlattı.
Ve beni en çok karanlıklar anladı.