Beni öldürüp kahreden

ebem kuşağına sardım ben aşKımı
her yağmur sonrası,
bir sen,birde ben varız onun her renginde.
bununlada kalmadım,
aldım gözlerini,gözlerime hapsettim.
bundan böyle,
her bakışında titremiyecek,
öyle delice yüreğim,
zira canıma kast eden gözlerin,
gözlerimde benim.
ister canım,kah aşka kulaç atarım
onun maviliğinde,
kimide hülyalara dalarım
onun derinliğinde.
gün olur yanarım, aşkının çölünde,
gün olur, serinlerim,
kirpiklerinin gölgesinde.
nicedir kavrulur bedenim, aşkının narında,
hiçtir benimkinin yanında,
Keremin yanıp kül olması,

dağları delmede Ferhat vermemiştir,
kalbine girmek için, verdiğim çabayı
kimi gün, kırk kez tavaf ederim
oturduğun mahleyi,
orada artık oturmadığını bile,bile,
hayalindir beni oraya sürükliyen,
yüreğimdeki sönmiyen yangındır,
beni sana tutsak eden.
dudaklarındaki can alıcı gülüştür,
yarama tuz biber eken.
gözlerindeki o çapkın bakıştır,
yüreğimi tarumar eden,
en çokta,
sevgime duyarsızlığındır
beni öldürüp kahreden.
kahreden...

GÜLEN...