Beni Öksüz Bıraktın Şiiri - Adnan Yılmaz

Ben sevdanı kundak yaptım,
Sevda dolu bağrıma bastım evlat gibi,
Sözlerini göz pınarımdan hüzün,
Gönlüme umut diye akıttım,
Taş duvarlara hapsettiğim yüreğimi;
Bir sözüne kanıp ta bıraktım.
Başını almış giderken,
Beni de öksüz bıraktın…!

Anladım sevdiğim anladım,
Ya ben fazlayım, yada sen eksik,
Sana öyle inandım, öyle kandım ki;
Dipsiz göl kadar derin sırlarımı,
Yıldızlar kadar uzak hayallerimi,
Mavi düşler gibi umutlarımı,
Sonunda ışık görünen yarınlarımı,
Sana içimdeki beni açtım.
Oysa nerden bilirdim ki sen hayırsız,
Sen vefasız, sen vicdansızdın.
Başını almış giderken,
Beni de öksüz bıraktın…!

Hani pembe düşler kurmuştuk,
Hatırlar mı sın? On dört Şubattı,
Sen türkü evi demiştin ben Agora;
Yine seni kırmamıştım; olur demiştim.
Yağmur yağıyordu üstümüze,
Parke döşeli kaldırımda yürürken,
Bir kızım olsun isterim demiştin,
Ben şaşırmıştım biraz tutuk kaldım diye,
O geceyi de bana zehir etmiştin.
Ben içerden ahşap merdivenli ev,
Sen tutturmuştun daire diye,
Ben davul zurna derken düğünde,
Sen yok olamaz salon isterim demiştin.
Oysa zaten biliyordun sen ne istersen,
Nasıl olsun dersen, hep o olacaktı.
Oysa nerden bilirdim ki sen hayırsız,
Sen vefasız, sen vicdansızdın.
Başını almış giderken,
Beni de öksüz bıraktın…

Adnan Yılmaz