Beni Hiç Anlamadın ki Şiiri - İsmet Zeren

Beni hiç anlamadın ki...

Anlasaydın eğer gözlerime sevgiyle bakar, omuzuma sükunetle yaslanırdın. Beni görünce insanlara yaşama dair tüm kaygılarını, sıkıntılarını unutur, bir kedi uysallığı ile varlığını varlığıma bırakırdın. Beni anlasaydın eğer soru sormaz cevap beklerdin. Yanlış yapmaz, doğrularımı kendi doğruların olarak seçerdin. Beni anlasaydın, güldürür, ağlatmazdın. Yaralarıma melhem, rüyalarıma ilham olurdun. Beni benden alırdın. Seni bende bulurdun. Ama beni hiç anlamadın ki?

Beni hiç anlamadın ki...

Anlamadığın için hiç bir acımda yanımda değildin. Ben ne kadar toparlamaya çalışsam sen her zaman dağıldın. Ben acılarımla savrulmuşken, sen hiç tatmadığım sevinçlerle tam önüme yığıldın. Anlamadığın için dinlemedin. Analamadığın için anlatamadın beni bana. Oysa ben bir ömür boyu seni nasıl anladığımı sana anlatmak için çırpınım durdum. Sana daha ilk gülü getirdiğimde ne istediğimi sordun. Ne zaman niye suratın asık desem sana, dönüm yüzüme sana ne diyerek beni azarladın.

Beni hiç anlamadın ki...
Ne zaman kendimi ifade etmeye çalışsam dalga geçtin aşağıladın. Kravatımın renginden, ayakkabımın markasına, tuttuğum takımdan, yaptığım işe kadar hepsi ile dalga geçtin. Yediğim yemeği, gezdiğim arkadaşları, kısacası benle ilgili herşeyi senle ilgisi yokmuş gibi algıladın.

Beni hiç anlamadın ki....

Anlatmaya her kalkışımda 'Neden reklamını yapıyorsun ben seni bilmiyorum mu sanki? ' diyerek çığlığımı kendi yüreğime gömmeme neden oldun. Paylaşmak için hayatı, giriştiğim her çabayı kendi güç gösterine dönüştürmekle vahşice bir zevke kapıldın...

Beni hiç anlamadın ki...

Çünkü senin için hiç bir zaman beni anlamak gibi bir kaygın çaban olmadı ki. Anlayınca esiri olmaktan korktun sevdamın. Oysa tüm çabam dikkatini çekmekti bir an. Eğer o an yaşansaydı eminim bir kere, sende beni sevecektin, hiç bir çıkarın, hiç bir yanılgının esiri ve hiç bir yenilginin esiri olmadan...

Beni hiç anlamadın ki...

Ya rüzgarın çok amansızdı, ya durgunluğun çok zamansızdı. Üstelik gözlerin bana bu cesareti vermeyecek kadar insafsız, imansız ve hiç bir zaman hayal yangınlarında yanmamış kadar dumasızdı. Oysa o dumandır ki gerçeğin, sevgisizliğin ve çaresizliğin yürek dayanmayan çıplaklığını gizleyen...

Beni hiç anlamadın ki...

Anlamadın ve anlatamadım. Ve bu ufacaık masum sevda bu anlaşılamama kaosundan dolayı daha başlamadan zamanın ıssızlığında kaybolup gitti, yokluğun kollarında ki bilinmeyene...

Ben seni çok sevmiştim...
Hiç anlamadın....