Beni Hatırla.... Şiiri - Melek Özgöz

İçinde gururun can çekişirken
Girdiği kafesten taşarken yüreğin
Aklın takılı kaldığı yerden kopupta
Görmeden sonunu düşerken uçurumdan
Günahların hızlı bir film gibi geçerken önünden
Hayır diye bağırmak isteyipte
Sesinin çıkmadığını farkettiğinde
Beni hatırla...

Hatalarını anlayıp telafi etmeyi düşündüğünde
Uyanıpta bir sabah rüyaymış demek istediğinde
Anıların sonsuza uzandığını hayat sana fısıldadığında
Beni hatırla...

Dönüş olacak ufak bir ışığa muhtaç kaldığında
İstediğin yalnızlığın düşmanın olduğunu anladığında
Yanıp yanıp kül olamamayı öğrendiğinde
Hep dolup boşalan gözlerinde
Işıltı yaratmaya çalıştığında
Beni hatırla...

Eski bir mektup geçince eline
Ağlamak yok diyerek okumaya başladığında
Sonunda hıçkırıklara boğulduğunda...
Beni hatırla....

Umudunu kaybedip hayallerini gömdüğünde
Artık dünyadan hiç ama hiç bir şey beklemediğinde
Bütün inançlarını yumaklayıp
Feleğe hediye ettiğinde
Ve hiçbirşeysiz kaldığında
Ve tesellisiz kaldığında
Ve sensiz kaldığında
Kaldır gözlerini gökyüzüne
Bırak derinliğe bakışlarını
Anımsa gözlerimi, gözbebeklerimi
Hisset bendeki kirletmediğim sevgini
Kemiklerim titremesin diye
Nankörlüğü bırak
Hatırla beni...

Son günki kadar bitkin
Son günki kadar mahçup
Son günki kadar sel olsun gözyaşların
Benimki gibi
Haketmediğimizi sindirirken istemeye istemeye
Kaybetitğin herşeyle dön deliye..
İntikamıdır Tanrı.’ Nın bu bana diye
Çaresiz kal
Hatırla beni...