Beni Duyan Var mı?

Bastığın toprak ağırdır burada,
Ayak izlerin bile taşır yükünü.
Rüzgâr üşüyen tenimi okşarken,
Bir halkın yorgun nefesini duyarım.

Kaldırımlara sinmiş eski hayaller,
Çatlamış duvarlara tutunur umut.
Bir çocuk gülüşü düşer geceye,
Sonra sessizlikte kaybolur çabucak.

Beni benden çalan bu zaman mıdır,
Yoksa zamanın içinde kaybolan ben mi?
Gözlerimde asılı kalmış bir sancı,
Kimliksiz, sahipsiz, adresi meçhul.

Gökyüzüne bakarım, dardır ufkum,
Bulutlar bile yere eğilmiş gibi.
Ve içimde bir isyan büyür usulca,
Kendi yankısını yutkunan bir çığlık gibi.

Zaman kırılır, dökülür ellerimden,
Bir köşe başında unutulmuş gibiyim.
Düşlerim, devrilen ağaçlar gibi,
Köklerinden kopmuş, savrulmuş gibiyim.

Beni duyan var mı?
Yoksa herkes kendi çukuruna mı gömülü?
Bir çiçek açar mı, çatlak bir taşın bağrında?
Yoksa çürümenin kaderi midir her umut?