Beni Dinleyin Şiiri - Miray Seyyar

ömrümde filizlenen acı tohumları
bu sefer kalbimi sarıp sarmaladılar
beni korumak için ilk defa
bana yabancı olandan

kaçıp sığınıyorum ben mutsuzluğa ve kedere
bir buket çiçeği gözyaşlarımla sulayarak
kıvrılıyorum yatağımda bir böcek gibi
fark ediyorum azaldığını her şeyin

benim gibi ölümü hibesinde taşıyanlar
ismi gibi bilirler ekmek gibi ölüm yemeyi
her gece kafamı ezmeyi düşünüyorum
düşüncelerime tek bir kurşun vurmayı

benim olayım bu anlaşılmamak
hıçkırıklarımı yutuyorum anne sütü içer gibi
uyanmak istemiyorum parlak gökyüzüne
yüzümü parçalamak istiyorum her ağladığımda

hayatın başında belki de en genç halimde
acımasızlık damarlarımda geziniyor
sağır kulakları ve kör gözleriyle insanlar
sürekli ensemde bir nefesin ağırlığı gibi

yıllardır yazıyorum düşünüyorum
ne kaybederdi dünya içinde bir tane ben olmasaydım