Beni de Çağır Şiiri - Mehmet Cemal Saydam

Gardaş, bayramların bayram olduğu,
Acısız Bitlis’e, beni de çağır.
Yoksulun, garibin huzur bulduğu,
Bir gün gelir ise, beni de çağır.

Yıllardır bekledim, ümit ile sebatla,
Tahammül kalmadı, tasta çanakta.
Yaradan aşkına, koyma merakta,
Bir bayram gelirse, beni de çağır.

Evliya toprağı, her köşe bir nur,
Her toprak zerresi, bir şeref korur.
En büyük emelim, isteğim budur,
Bir bayram gelirse, beni de çağır.

Yüreğim yaralı, özlemim yarım,
Göçerim diyor ki; “Ölsem de hürüm! ”
İster gece, ister gündüz, hazırım,
Bir bayram gelirse, beni de çağır.

Hasret, bende göldür, hicranım nehir,
Toprağım ateşte, ekmeğim zehir.
Bu çile, bunca dert, söyle ki nedir?
Bir bayram gelirse, beni de çağır.

Hayal ve özlemler, az gelir bana,
Buzlar çözülende, yaz gelir bana.
Yediğim şekerler, tuz gelir bana,
Bir bayram gelirse, beni de çağır.

Bitlis bende candır, haber yoklarım,
Her derdini, can evimde saklarım.
“Bitlis’te bayram var! ”, deyin, koşarım,
Bir bayram gelirse, beni de çağır.

Hasretim ok olmuş, cana sokulu,
Bitlis sevdasına, azad ettim akılı.
Köçere sevdalı, reyhan kokulu,
Bir bayram gelirse, beni de çağır.

Karlar eriyip de, seller geçende,
Gün görmemiş, analarım gülende,
Dert çeken gençliği olsun gene de,
Bir bayram gelirse, beni de çağır.

Derler ki; Mutki’de balalar ağlar,
Tatvan yaralı, otağ olmuş çadırlar.
Özlemim, ta Ahlat’tan, Süphan’a kadar,
Bir bayram gelirse, beni de çağır.